Gjuhët e shenjave ndryshojnë në mënyrë të dukshme nga gjuhët e folura në disa mënyra, por të dy modalitetet janë po aq të vlefshme si mjete komunikimi. Nuk është e justifikueshme që një modalitet gjuhe të jetë inferior ose superior ndaj tjetrit.

Një ide e gabuar për gjuhët e shenjave është se ato përdorin vetëm gjestikulacionin, ose pantomimën. Por ja që nuk është kështu, ashtu si gjuhët e folura, gjuhët e shenjave kanë një fjalor konvencional dhe kanë treguar se kanë sisteme komplekse gramatikore. Gjuhët natyrore të shenjave nuk janë shpikur nga dikush, por kanë evoluar midis njerëzve që nuk dëgjojnë. Po kështu, gjuha e shenjave nuk është një paraqitje vizuale e një gjuhe të folur. Gjuha e shenjave nuk nënkupton gërmëzimin e të gjitha fjalëve me duar shkronjë për shkronjë dhe shpesh këto gjuhë përdorin rend të ndryshëm në krahasim me fjalët e gjuhës së folur. Gjuhët e shenjave nuk kanë mungesa dhe mund të përdoren për të shprehur çdo ide apo koncept të imagjinueshëm. Në këtë kuptim, gjuhët e shenjave nuk kanë nevojë të zhvillohen.

Gjuhët e folura dhe gjuhët e shenjave ndryshojnë nga njëra-tjetra për sa i përket modalitetit që përdorin. Gjuhët e folura përdorin kanalin auditor-vokal, ndërsa gjuhët e shenjave janë gjuhë vizuale-gjesturale. Ashtu si fjalët e një gjuhe të folur shpesh mund të ndahen në njësi më të vogla (për shembull, tingujt e fjalës), shenjat përbëhen nga njësi më të vogla strukturore, të tilla si forma e dorës, orientimi, lëvizja dhe vendi i artikulimit të shenjës, si dhe elemente jo-manuale siç janë shprehjet e fytyrës. Gramatikat e gjuhëve të shenjave përdorin shprehjet e fytyrës dhe lëvizjet e trupit dhe përdorin hapësirën para dhe përreth personit që bën shenja në mënyra të veçanta. Gjuhët e shenjave nuk duhet të ndryshohen për t’u përshtatur në strukturën e një gjuhe të folur. Gjuhët e shenjave duhet të respektohen si gjuhë natyrore mes tyre.

Referenca:
Working Together – Manual for Sign Language Work within Development cooperation.
< https://slwmanual.info/#chap_2_2a > 24.9.2017