Gjuhët e shenjave janë gjuha e parë natyrore e njerëzve që nuk dëgjojnë, dhe për këtë arsye, njerëzit që nuk dëgjojnë kanë të drejtë të shprehen me anë të shenjave dhe nuk duhet të detyrohen të përdorin gjuhën e folur. Disa njerëz që nuk dëgjojnë nëpër botë nuk e njohin gjuhën e shenjave dhe ata që e përdorin gjuhën e shenjave shpesh nuk kanë informacion për gjuhët e shenjave, pasi shumica e njerëzve që nuk dëgjojnë kanë prindër që dëgjojnë të cilët nuk e përdorin gjuhën e shenjave dhe nuk kanë njohuri për të. Fëmija që nuk dëgjon mund të rritet pa pasur akses në gjuhën e shenjave dhe gjuha e shenjave mund të mos përdoret ose lejohet në shkollë. Gjithashtu mund të mos mësohet si lëndë në shkollë. Nëpërmjet punës së gjuhës së shenjave, informacionet për gjuhën e shenjave mund të bëhen të arritshme për komunitetin e personave që nuk dëgjojnë. Gjithashtu, njerëzit që dëgjojnë përfitojnë nga aksesi në informacion rreth gjuhës së shenjave dhe rëndësisë së saj për Komunitetin e njerëzve që nuk dëgjojnë.

Gjuhët e ndryshme të shenjave të përdorura nga komunitetet e njerëzve që nuk dëgjojnë në mbarë botën janë njësoj të vlefshme si mjete komunikimi dhe për këtë arsye duhet të përdoren dhe respektohen (shih www.wfdeaf.org > Databank > Policies / Statements). Kjo do të thotë se duhet bërë kujdes që të mos importohen gjuhë të huaja shenjash ose gjuhë ndërkombëtare shenjash në një komunitet ku ekzistojnë tashmë gjuhë shenjash indigjene. Pronësia e një gjuhe shenjash i përket komunitetit të njerëzve që nuk dëgjojnë aty ku përdoret gjuha. Kjo gjuhë është përcjellë nga një brez njerëzish që nuk dëgjojnë në tjetrin – prandaj gjykimet nëse kjo gjuhë është e pranueshme ose e kuptueshme mbetin brenda komunitetit. Njerëzit që nuk dëgjojnë apo ata që dëgjojnë dhe që ndodhen jashtë komunitetit nuk kanë të drejtë të imponojnë ose sugjerojnë ndryshime në këto gjuhë natyrore shenjash.

Referenca:
Working Together – Manual for Sign Language Work within Development cooperation.
< https://slwmanual.info/#chap_2_2b > 24.9.2017